Zakład powstał jako Fabryka Syropu Ziemniaczanego Jawna Spółka Handlowa założona przez przedsiębiorców
Józefa Chuchrowskiego i Bronisława Rodkiewicza w roku 1909. Te własnie osoby, a następnie ich
spadkobiercy byli właścicielami fabryki do roku 1933. Z powodu bankructwa w dniu 14 czerwca
1933 roku na zadanie Towarzystwa Kredytowego Przemyslu Polskiego w Warszawie fabryka została
sprzedana droga licytacji. Place, zabudowania, maszyny i urządzenia nabyła specjalnie w tym
celu stworzona spólka z ograniczona odpowiedzialnością pod firma „ELWU”. Właścicielami byli wówczas
przedsiebiorcy Z. Cichowski i K. Woyczynski. Cena wyniosla 11.644 funtów szterlingów.
W latach 1933-1935 fabryka była nieczynna. Dnia 1 maja 1936 roku firma „ELWU” oddala fabryke w
dzierzawe firmie „LUBAN-WRONKI” Spólka Akcyjna Wytwórnia w Lublinie. Zatrudnienie w okresie
przedwojennym wynosiło ok. 7 pracowników umysłowych i ok. 10 fizycznych w okresie
miedzykampanijnym, który trwal ponad 9 miesięcy w roku. Przerób ziemniaków w tym okresie wynosił
80-100 ton / dobe, a produkcja syropu ok. 10 ton / dobe, co w skali dawało 1000 ton syropu.
Przemysł w warunkach ówczesnych chyli się ku upadkowi i w roku 1939 Spólka Akcyjna „LUBAN-WRONKI”
zostaje objeta nadzorem. Wojna zmienia znów właściciela i zakład lubelski zostaje objęty
działalnością ELWU Wytwórnia Cukru Skrobiowego.
W lipcu 1944 roku zaklad nie byl zniszczony, jednak zdekompletowane zostaly czesciowo warsztaty,
rozgrabiony magazyn techniczny, ogolocono ze sprzetu i maszyn biura. Z powodu braku surowca oraz
personelu, zaklad nie prowadzil kampanii jesiennej w 1944- 1945 r. Dnia 30 czerwca 1945 roku
kierownik Oddzialu Przemyslu Spozywczego Wydzialu Aprowizacji i Handlu Urzedu Wojewódzkiego zdal
Zaklad lubelski przedstawicielowi Zjednoczenia Przemyslu Ziemniaczanego w Warszawie – inz.
Wladyslawowi Surynowi. W roku 1947 przystapiono do wymiany kotlów parowych, które zastapiono
kotlami z Kostrzynia.
Prawne upaństwowienie fabryki nastąpiło aktem zwanym Orzeczeniem nr 7 Ministra Przemyslu Rolnego i
Spozywczego z dnia 9 grudnia 1949 roku, wydanego w porozumieniu z Przewodniczącym Państwowej
Komisji Planowania Gospodarczego, ogłoszonego w Monitorze Polskim nr A-4 z dnia 17 stycznia 1950
roku. Zgodnie z Zarządzeniem Ministra Przemyślu Rolnego i Spożywczego z dnia 13 lipca 1951 roku
przedsiębiorstwo (już państwowe) otrzymało nazwę Wytwórnia Syropu Ziemniaczanego „Lublin”.
W roku 1951 wybudowano bunkier – spławiak na 200 ton ziemniaków, w którym zainstalowano pierwsza w
przemysle pompe do pompowania wody i ziemniaków. Przebudowano również bocznice kolejowa, a w 1951
roku wybudowano magazyn techniczny oraz na syrop o poj. 500 ton. W nastepnym roku wybudowano hotel
robotniczy z dwoma mieszkaniami oraz wykonano trafostacje o mocy 500kVA. W roku 1956 wybudowano dom
mieszkalny dla 6-ciu rodzin pracowników zakładu.
W wyniku ustaleń Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Lublinie Komitetu Miejskiego PZPR, Prezydium w
dniu 14 kwietnia 1973 r. wydało zgodę na przeprowadzenie modernizacji zakładu. Likwidacja
krochmalni zmniejszyła ilość odprowadzanych ścieków. Krochmal, produkowany w zakładzie był
przerabiany na syrop. Lublin jako jedyna syropiarnia w Polsce produkowała syropy spożywcze. Od
czasu likwidacji krochmalni do chwili obecnej syrop jest produkowany z maczki lub krochmalu
ziemniaczanego sprowadzanego z pokrewnych zakładów ziemniaczanych.
Minister Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej przekazał z dniem 1 lipca 1988 r.
Wojewodzie Lubelskiemu uprawnienia i obowiązki organu założycielskiego na podstawie zarządzenia nr
15 Prezesa Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 1988 r.
W dniu 8 listopada 1996 roku firma przekształciła się w Spółkę z ograniczona odpowiedzialnością.
Wspólnikami tworzącymi ZPZ „Lublin” Sp. z o.o. byli Skarb Państwa oraz „PEPEES” Spółka Akcyjna w
Łomży.
